Prolog

Grudzień 2015

          - Możesz stąd w końcu wyjść? – warknęła w stronę matki.

Kobieta stojąca przy drzwiach z niepewnością wpatrywała się w córkę. Obie były do siebie uderzająco podobne. Ta sama zaokrąglona twarz, duże czekoladowe oczy i ciemne włosy. Isabelle, matka dziewczyny, odruchowo przegarnęła palcami włosy. Zawsze tak robiła. Zawsze, kiedy czuła się bezsilna. Czuła, jak pieką ją powieki, jednak ze wszystkich sił starała się powstrzymać. Zakryła twarz dłonią i pospiesznie wyszła z pomieszczenia, cicho zamykając za sobą drzwi.

          Madeline zamknęła oczy i wsłuchała się w ciszę, jaka panowała wokół niej. Byłaby idealna, gdyby nie denerwujące pikanie maszyny stojącej niedaleko. Wiedziała, że jest do niej podłączona. Wiedziała też, że owa maszyna pika w rytmie jej serca. Miała ochotę wstać i wyjść z pokoju, albo przynajmniej wyłączyć to okropne urządzenie, jednak była zbyt słaba, żeby to zrobić.

          Nie chciała wstawać. Chciała umrzeć.

          Drzwi do pomieszczenia otworzyły się z cichym skrzypnięciem i do środka wszedł wysoki brunet. Zmierzyła go wzrokiem. Nie musiał nic mówić, żeby ją zdenerwować, bo do tego wystarczyła sama jego obecność. Uśmiechnął się do dziewczyny, jednak ona zerknąwszy na niego, szybko odwróciła głowę w drugą stronę. Chłopak był ostatnią osobą,  którą miała ochotę widzieć, a co dopiero rozmawiać. Podszedł powoli do łóżka i usiadł na jego krawędzi.

          - Jak się czujesz? – zapytał.

          - Wspaniale – burknęła.

          Przez chwile siedzieli w milczeniu, a każde z nich patrzyło w inną stronę. On nie miał odwagi by spojrzeć na nią, natomiast ona nie miała najmniejszej ochoty patrzeć na niego. Dziewczyna westchnęła zniecierpliwiona. Odkąd brunet przekroczył próg tego pokoju modliła się w duchu, żeby sobie poszedł i zostawił ją w spokoju. Miała nadzieje, że kiedy go zignoruje, obróci się na pięcie i wyjdzie, jednak nic takiego się nie stało. Pozostało jej mieć nadzieję, że chłopak zniknie z pokoju szybciej niż się w nim pojawił.

          - Maddie – dobiegł ją jego szept. – Ja już nic z tego nie rozumiem. Możesz mi to wszystko jakoś wyjaśnić? Bardzo mi na tym zależy.

          - Nie – odszepnęła.

          - Dlaczego?

          - Bo nie! – podniosła głos i popatrzyła na niego gniewnie. – Byliście rodziną, kuzynami. Myślałeś, że wszystko wiesz, ale tak naprawdę nic nie wiedziałeś i niczego nie zrozumiałeś. Dlaczego miałbyś to zrozumieć teraz?

          Chłopak popatrzył na nią zmieszany. Miała dużo racji w tym jednym zdaniu i doskonale wiedział, że jemu nie należą się żadne wyjaśnienia. Zawiódł jako przyjaciel i sam nie mógł sobie tego wybaczyć.

          - Posłuchaj – powiedziała słabym głosem. – Cieszę się, że dzięki tobie go poznałam. Dowiedziałam się o nim więcej przez kilka miesięcy niż ty przez całe życie. I to ja mu zaufałam.

          - Maddie…

          - Nie mam ci nic więcej do powiedzenia. Jeśli przyszedłeś tu tylko po to, żeby mnie o to zapytać, to równie dobrze mogłeś nie przychodzić wcale. Możesz już wyjść.

          - Znaczy, że to koniec? – zapytał. Nie wyglądał ani na szczęśliwego, ani na zmartwionego. Sam nie bardzo wiedział jak się czuje.

          - A jak ci się wydaje? – rzuciła zła. - Po tym wszystkim co przeszłam, ty po prostu przychodzisz i bezczelnie pytasz się, czy mogę ci to wyjaśnić? Jesteś śmieszny. To ja z nim byłam, kiedy wszyscy go opuścili, z tobą na czele. Tylko ja wiedziałam jak się czuł. A ty miałeś go gdzieś. Byłeś moim przyjacielem, ale po tym wszystkim nie wiem, czy byłabym wstanie dalej spędzać z tobą czas. Jesteś dupkiem, Jesse.

          Chłopak zmierzył ją spojrzeniem, po czym wstał. Nie bardzo wiedział co powiedzieć, targały nim skrajne emocje. Ale miała rację i nie mógł temu zaprzeczyć. Wyrzuty sumienia nie dawały mu spokoju, a on za wszelką cenę chciał je zagłuszyć. Otworzył usta, ale zaraz potem je zamknął. Chciał się jakoś bronić, tłumaczyć, powiedzieć coś, przepraszać. Chciał powiedzieć wszystko na raz, a jednocześnie nie mógł powiedzieć nic, bo wiedział, że to już i tak niczego nie zmieni. Stało się i nic tego nie zmieni. Nikt nie cofnie czasu. Pokręcił głową, a potem wyszedł trzaskając drzwiami. Wiedział, że nie powinien, ale nie dbał o to. Nie interesowało go już nic.

          Zawsze był obojętny na wszystko co się dzieje dookoła, a w szczególności obojętny na innych. I Madeline o tym wiedziała, a mimo to przyjaźnili się od wielu lat. Miała nadzieje, że kiedyś to sam zauważy, jednak mimo wielu zdarzeń jakie miały miejsce w ostatnim czasie, nie dostrzegła żadnej poprawy. Jesse widział tylko czubek własnego nosa.

          Maddie popatrzyła na zamknięte drzwi. Miała ochotę wstać i wyjść, ale była zbyt słaba. Zacisnęła dłoń w pięść i przygryzła dolną wargę, próbując zatrzymać napływające do oczu łzy. Dlaczego wtedy nie pozwolili jej zginąć? Dlaczego jej tam nie zostawili? Dlaczego przypomnieli sobie o niej w ostatniej chwili, kiedy nie było jeszcze za późno?

          Westchnęła. Nie ma co się załamywać. Wiedziała, że będzie jeszcze nie jedna okazja do popełnienia samobójstwa. Prędzej czy później się uda. Tylko kiedy? Teraz będzie pod stałym nadzorem, nikt nie zostawi jej samej, bo wszyscy zdążyli się przekonać, do czego jest zdolna. Ale czy właśnie nie tak to działa? Ludzie przecież zabijają się, kiedy wszystko ich przytłacza i nie dają sobie rady z życiem. Popadają w depresję, a potem to już tylko kwestia czasu, kiedy ktoś chwyci za nóż i…

          Rozluźniła dłonie i zamknęła oczy zrezygnowana. Nie miała siły na nic. Nie chciało jej się nawet myśleć. Każde wspomnienie sprawiało, że czuła się jeszcze bardziej wyczerpana. Cały czas starała się zepchnąć wszystkie obrazy w najdalszą część umysłu, jednak one za każdym razem powracały, prześladowały ją w snach, sprawiając jeszcze więcej bólu Miała dość. Chciała spać, ale nie mogła. Chciała raz na zawsze zamknąć oczy. Zasnąć i już nigdy więcej się nie obudzić. Nie mogła. Ból rozrywał jej ciało i duszę na strzępy. Potrzebowała czegoś na uspokojenie, na sen, na ból. Jednak wiedziała, że owego bólu nie pozbędzie się tak łatwo. O ile uszkodzone, niemiłosiernie obolałe i dające się we znaki ciało mogła ignorować, o tyle ból serca był potworniejszy.

          Chciała zamknąć oczy i już nigdy ich nie otwierać. Uchyliła powieki i wbiła wzrok w sufit ukryty w półmroku. W tym samym momencie drzwi cicho zaskrzypiały. Nim do środka weszła matka Madeline, dziewczyna zamknęła oczy i wyrównała oddech. Udawała, że śpi, bo nie miała ochoty z nią rozmawiać. Nie miała ochoty rozmawiać z kimkolwiek. Jedyne czego potrzebowała to samotność.

          Do pomieszczenia wszedł jeszcze ktoś.

          - Śpi? – Maddie poznała głos swojego ojca.

          - Chyba tak – szepnęła kobieta i westchnęła zrezygnowana. - Nie chciała ze mną rozmawiać. Kazała mi stąd wyjść.

          - Jest zmęczona. Poza tym jest w głębokim szoku. Potrzebuje czasu.

          Usłyszała jak matka wzdycha głośno, po czym opada ciężko na krzesło. Domyśliła się, że płacze.

          - To przez nas Jeff – powiedziała przez łzy. - Gdybyśmy nie byli tak pochłonięci pracą... Zapewne do niczego takiego nigdy by nie doszło.

          Ojciec dziewczyny milczał. Isabelle miała miała rację. Oboje zaniedbywali swoje obowiązki rodziców, rzucając się w wir pracy. Chcieli oddać się jej całkowicie, aby zapewnić swojej córce jak najlepsze warunki. Ale co na tym zyskali? Mieli dom, mieli pieniądze, ale prawie stracili osobę, dla której gotowi byli poświęcić cały swój czas. Nigdy nie spodziewali się, że pewnego dnia dojdzie do takiej tragedii.

          - Gdybym mogła cofnąć czas, wszystko potoczyłoby się inaczej – zapłakała cicho.

          - Ja też chciałbym żeby wszystko potoczyło się inaczej. Popełniliśmy dużo błędów. Ale pytanie... Czy nie jest jeszcze za późno, żeby wszystko naprawić?

          Maddie poczuła nieprzyjemne pieczenie w kącikach oczu. Wiedziała doskonale, że popełniając samobójstwo, skaże swoich rodziców na potworny ból. Ale co z nią? Co z jej uczuciami? Ona też straciła bliską osobę, bez której dalsze życie nie miało żadnego sensu.

          Uchyliła powieki i popatrzyła na swoich rodziców. W jednej chwili ogarnęły ją ogromne wyrzuty sumienia i zaczęły do niej docierać skutki tego, czego nie udało jej się zrobić. Miała ochotę rozpłakać się jak małe dziecko, powiedzieć im coś, przeprosić. Jednak żadne słowo nie chciało przejść jej przez mocno zaciśnięte gardło. Szybko zamknęła oczy i skupiła myśli na czymś innym. Jej umysł skupił się na owym dniu, w którym wszystko się zaczęło.

----------------------------------------------------------

Ok, jest i prolog, choć do prawda troszkę później niż planowałam. Mimo wszystko mam nadzieję, że początek Was zaciekawił! ;-)

 Brzmi znajomo? To bardzo możliwe.

Pierwszą wersję prologu możecie znaleźć >> TUTAJ << niestety nie mogę nic zrobić, żeby usunąć tamtego bloga. Więcej informacji na ten temat w zakładce "OPOWIADANIE".