Chapter I

Czerwiec 2015

- To już koniec!

Madeline odrzuciła ciemne włosy do tyłu i spojrzała z uśmiechem na swoje dwie towarzyszki, które wypowiedziały te słowa niemal w tym samym momencie, co sprawiło, że obie zaniosły się śmiechem. Cieszyła się razem z nimi i czuła ulgę, że mają ten etap edukacji za sobą, bo wszystkie ściskały w dłoniach granatowe teczki, a w nich wyniki egzaminów. Kiedy się uspokoiły, równym krokiem ruszyły przed siebie, zostawiając szary budynek za sobą, z którym wiązało się tak wiele wspomnień, że Maddie odwróciła głowę w tamtą stronę i po raz ostatni spojrzała na popękane mury. W końcu spędziła tam kilka lat swojego życia.

- Nigdy was nie zapomnę! – zawołała niska blondynka.

Maddie, wyrwana z rozmyślań, zmierzyła ją spojrzeniem. Długie, jasne włosy zebrane miała w wysoki kucyk, błękitne oczy podkreślone czarną kredką i usta pomalowane na delikatny blady róż. Szła obok przyciskając teczkę do piersi. Annie zawsze była typem osoby, która rozczulała się nad wszystkim i nazbyt dramatyzowała, ale z drugiej strony właśnie na tym polegał jej urok.

- Annie – jęknęła Maddie, przewracając teatralnie oczami. – To, że skończyłyśmy szkołę, nie znaczy, że przestaniemy się widywać.

- Naprawdę?

- Przeszłyśmy przez to razem – szatynka skinieniem głowy wskazała budynek, który z każdą chwilą i z każdym krokiem, zostawiały coraz dalej za sobą. – Więc teraz też musimy się razem trzymać. Nic tak nie zbliża ludzi jak wspólne cierpienie, nie uważasz?

Trzecia z nich zaśmiała się głośno i pokiwała energicznie głową tak, że miedziane włosy opadły jej na twarz, przysłaniając na chwilę kocie, zielone oczy. Szybko wetknęła niesforne, proste jak druty kosmyki za uszy, rozejrzała się dookoła, po czym przymknęła powieki i westchnęła głęboko.

- No pewnie! – powiedziała rozmarzona. – Swoją drogą, poszłabym na imprezę. Chodźmy gdzieś!

- Ja nigdzie nie idę – Annie pokręciła stanowczo głową. – Muszę się zacząć pakować! W końcu za tydzień jedziemy do Maine!

- Nie przesadzasz? – rzuciła Caroline z ironią w głosie. – Masz jeszcze cały tydzień.

- Ale zakupy same się nie zrobią, a na nie potrzeba czasu!

Nic więcej nie było sensu mówić. Annie zawsze robiła tak, jak uważała i zawsze starała się zrobić wszystko tak, żeby było po jej myśli, choć liczyła się ze zdaniem innych. Jednak, kiedy chodziło o zakupy, nie mogło być mowy o czymkolwiek innym. Madeline zauważyła, że jej przyjaciółka czasem zachowywała się jak typowa blondynka, ale każdy, kto to widział i kto ją znał, wiedział, że lepiej nic nie mówić i nie zwracać jej uwagi, nie mówiąc już o złośliwych przytykach. Dziewczyna była przewrażliwiona na punkcie stereotypów i nienawidziła ich, jednak choćby nie wiadomo jak się starała być doskonałą i nie popełniać błędów, to określenie „głupiutka blondynka” będzie towarzyszyło jej zawsze.

- Jak uważasz – ruda wzruszyła obojętnie ramionami. – A ty Madd?

Dziewczyna zerknęła na obie i pokręciła tylko głową. Mimo tego, że cieszyła się, nie miała ochoty na głośne imprezy i zdecydowanie wolała spędzić wieczór we własnych czterech kątach, w towarzystwie dobrej książki, cicho włączonej muzyki, kartonem soku pomarańczowego i czekoladowymi babeczkami. Zawsze była typem osoby, która woli spędzać wieczory w swoim własnym towarzystwie. Jak tylko się dało unikała zabaw, na które wyciągała ją Caroline i choć obie różniły się pod wieloma względami, to mimo wszystko przyjaźniły się od wielu lat i nigdy nie narzekały na swoje charaktery, a jeśli już coś mówiły, nie było to złośliwe.

Żadna z nich już nic więcej nie powiedziała, a reszta drogi minęła im w ciszy, przerywana jedynie odgłosem ich kroków. Kiedy Madeline znalazła się przed odpowiednią furtką, pchnęła ją i weszła na duże podwórko odgrodzone od innych wysokim płotem z kamieni piaskowych. Pospiesznie przecięła zadbany, intensywnie zielony, równo przystrzyżony trawnik i chwilę potem stanęła przed potężnymi drzwiami. Położyła dłoń na klamce i zastygła w bezruchu. Przygryzła dolną wargę, a potem westchnęła zrezygnowana. Wiedziała doskonale, że nikogo nie ma w domu. Tak było odkąd pamiętała.

Nie pamiętała kiedy ostatnio po powrocie do domu zastała w nim swoich rodziców, bo od rana do wieczora siedzieli w firmie pochłonięci pracą. Wiedziała, że robią to tylko po to, żeby ona była szczęśliwa i miała wszystko to, czego będzie potrzebowała. Ale jak ona mogła być szczęśliwa, skoro od dawna z nimi nie rozmawiała? Nie była nawet pewna tego, czy pamiętali, że właśnie dziś oficjalnie skończyła szkołę. Zapomniała już jak to jest, kiedy ktoś się o nią troszczy, czy pyta jak minął dzień. Od dawna mijali się w drzwiach, lub wymieniali ze sobą kilka słów przy śniadaniu, jak zawsze jedzonym w pośpiechu, a potem każdy rzucał się w wir swoich codziennych obowiązków. Zapomniała czym jest rodzina i choć mogła mieć wszystko – nie miała rodziców, których nie raz potrzebowała bardziej niż czegokolwiek innego na świecie.

Zatrzasnęła za sobą drzwi, a huk odbił się echem od wysokich ścian. Były puste, bez żadnego obrazu czy wspólnego zdjęcia, co jeszcze bardziej potęgowało pustkę w jej sercu. Bez zastanowienia ruszyła w stronę marmurowych schodów, po czym wspięła się po nich i wpadła do swojego pokoju. Zamknęła drzwi. Nie musiała tego robić, jednak był to swojego rodzaju odruch, dzięki któremu zostawiała cały pusty świat za sobą. Rzuciła granatową teczkę niedbale na biurko, po czym zamieniła zwiewną ale elegancką sukienkę na krótkie jeansowe spodenki i czarną koszulkę na ramiączkach. Związała swoje długie ciemne włosy w luźny kucyk, wzięła laptopa i rzuciła go na miękkie łóżko, a potem sama opadła obok niego. Przez chwilę tak leżała ze wzrokiem wbitym w sufit, zastanawiając się nad swoimi planami na wieczór, aż w końcu doszła do wniosku, że czekoladowe babeczki będą jego najlepszą częścią.

Usiadła, włączyła urządzenie i w oczekiwaniu przeniosła wzrok na widok za oknem. Pogoda na zewnątrz była piękna, a promienie słońca zachęcały do spędzenia czasu nad basenem, ale nie dzisiaj. Nie miała ochoty wygrzewać się w słońcu. Mimo wizji wyjazdu nad wodę i długich wakacji jakoś nie miała nastroju i czuła się przytłoczona tym wszystkim coś się dzieje. Była przytłoczona samotnością, która z każdym dniem coraz bardziej wkradała się w jej życie i sprawiała, że dni mimo słońca – przestawały być tak ciepłe jak być powinny.

Westchnęła głośno i rozejrzała się dookoła. Jej pokój był duży, jednak bardzo przytulny, cały zachowany w delikatnych pastelowych kolorach. Dookoła niej stały jasne meble: komoda, szafa z lustrem, biurko i biblioteczka po brzegi wypełniona książkami, a przez okno, jakie rozciągało się niemal na całej ścianie, wpadały wesołe promienie słońca i tańczyły na jasnych panelach u stóp szerokiego łóżka.

     Przeniosła nieobecny wzrok na ekran laptopa, który już dawno zdążył się włączyć i cierpliwie czekał aż dziewczyna wpisze hasło dostępu. Bez namysłu wystukała odpowiednią kombinację liter na klawiaturze, polegając na pamięci mięśniowej. Niemal od razu jej uwagę przykuła ikonka, jaka pojawiła się na pulpicie. Skupiła na niej wzrok.

Nowa wiadomość.

Potrząsnęła głową i najechała kursorem na powiadomienie, po czym kliknęła, a oczom dziewczyny ukazało się jeden krótki wyraz: Cześć. Przeniosła wzrok na miejsce, w którym widniała data i godzina, po czym zerknęła na zegarek na ekranie. Wiadomość została wysłana kilka minut wcześniej, więc spodziewała się, że jej nadawca wciąż mógł siedzieć przed swoim komputerem. Może czekał na odpowiedź? Zwykle nie odpowiadała na wiadomości od nieznanych nadawców, jednak cichy głosik w jej głowie podpowiadał jej, żeby tym razem postąpić inaczej. Położyła dłonie na klawiaturze laptopa, jednak nadal nie była pewna czy chce to zrobić.

>Cześć – odpisała w końcu.

     Zamyśliła się przez chwilę, próbując wydedukować, kto mógłby do niej pisać jednak żadne rozwiązanie nie przychodziło jej do głowy. Odpowiedź jednak nie nadeszła tak szybko, jak się spodziewała więc jednym kliknięciem zamknęła okienko komunikatora. Ku swojemu zaskoczeniu była zawiedziona, że nieznajomy nie odezwał się.

Postanowiła o całej tej krótkiej rozmowie zapomnieć i skupić myśli na czymś innym, więc otworzyła nową stronę i kiedy sprawdzała pocztę, pojawił się komunikat: Nowa wiadomość.  Westchnęła i otworzyła ponownie okienko. To był ten sam numer, który napisał do niej wcześniej, a jako że zapowiadało się na dłuższą wymianę zdań – zapisała numer pod nazwą Nieznajomy.

>Co u ciebie?

Madeline popatrzyła w ekran i westchnęła po raz kolejny. To takie banalne, a właśnie czasem od takich prostych słów zaczynają się rozmowy, które mogą trwać godzinami. Miała w swoim życiu kilka takich sytuacji i nieprzespanych nocy spędzonych z nosem przyklejonym do ekranu laptopa, jednak potem wszystko się skończyło na jakiś czas z powodu natłoku obowiązków. Zwykle „czatowe” znajomości urywały się po takim czasie.

>W porządku – odpisała, choć było odwrotnie. Ale przecież ten Nieznajomy się tego nie domyśli. – Dlaczego miałoby być inaczej?

>Kłamiesz.

Popatrzyła w słowo, jakie pojawiło się na jej ekranie, a serce zabiło jej mocniej. Tajemniczy gość miał rację. Kłamała. Starała się okłamać nawet samą siebie... Ale co jej to dało? Co jej dało skrywanie swojego bólu, jaki daje jej samotność, pod maską sztucznego uśmiechu? Nic. Zupełnie nic. Uświadomiła sobie, że czuje się przez to tylko gorzej.

>Masz rację…

Zrezygnowana położyła dłonie na kolanach i w jednej chwili poczuła jak pod powiekami zbierają jej się łzy, jednak kiedy pierwsza z nich spłynęła jej po policzku, otarła ją szybko wierzchem dłoni i gniewnie popatrzyła w ekran. Już dawno postanowiła sobie, że nie będzie płakać. Nie chciała okazywać swojej słabości, nawet jeśli świadkiem miał być tylko ekran urządzenia.

>Dlaczego?

>Czy to ważne? – napisała, a palce dalej tańczyły na klawiaturze z dużą prędkością. – Nie wiem, czy mam ochotę o tym pisać.

>Zastanów się. Może jak się wygadasz, poczujesz się lepiej?

Przez chwilę nieobecnym wzrokiem błądziła po zbitkach literek, jakie pojawiły się przed jej oczami. Nieznajomy miał rację. Znacznie łatwiej jest opowiedzieć komuś obcemu o swoich problemach niż najlepszej przyjaciółce. Obcy potrafi podejść do problemu obiektywnie, doradzić. A nawet jeśli nie, to przynajmniej przeczyta to, co nam leży na sercu. Co jeśli jest to osoba, która ją zna?

>My się znamy? – zapytała dla pewności, choć w głębi duszy wiedziała, że w internecie nic nie jest pewne.

>Słyszałem o tobie. Ale nigdy nie miałem okazji cię spotkać.

A jednak! Od początku czuła, że jest w tym wszystkim coś dziwnego, ale coś pchało ją do tego by dalej pisała. Ciekawość? Sama do końca nie wiedziała. Nawet przemknęło jej przez myśl, że powinna na tym etapie zakończyć tą krótką znajomość, ale nie zrobiła tego. Z mocniej bijącym sercem zaczęła wystukiwać na klawiaturze kolejne wyrazy.

>Kto ci o mnie opowiadał?

Czekała przez dłuższą chwilę na odpowiedź, ale na ekranie nic się nie pojawiało. Mimo wszystko jej serce wciąż galopowało jak szalone, wybijając niespokojny rytm. On mnie zna – przemknęło jej przez myśl. – Coś o mnie wie, za to ja nie wiem o nim nic.

>Czy to ważne?

Błyskawicznie przeczytała odpowiedź i zastanowiła się przez krótką chwilę. Czy to faktycznie było ważne? Słyszał o niej, ale jej nie widział. Może nawet nie jest stąd. Może nigdy go nie spotka. Skrzywiła się lekko. Od zawsze była zdania, że internetowe znajomości nigdy nie prowadzą daleko i zwykle nie dochodzi do spotkania. Nigdy też nie wiadomo, kto tak naprawdę jest po drugiej stronie, dlatego nie dała za wygraną i postanowiła dalej drążyć temat.

>Dla mnie tak.

>Dowiesz się w swoim czasie.

Popatrzyła w ekran i prychnęła pod nosem zirytowana. Za kogo on (albo ona) się uważał? Przewidywał przyszłość? Bawił się w jasnowidza? To było bez sensu. Była zła na siebie, że w ogóle wdała się w tą rozmowę.

>A kiedy według ciebie ten właściwy czas nadejdzie?

>Nie wiem. Ale na pewno kiedyś ci powiem. Dlaczego kłamiesz?

Zaśmiała się głośno. Najpierw jasnowidz, teraz psycholog? Była ciekawa czy ten ktoś siedzi teraz z notesem w dłoni i czeka na wyznania, żeby móc je przeanalizować i postawić diagnozę. Chociaż z drugiej strony może powinna napisać co ją dręczy?

>Kłamię żeby mieć spokój – napisała w końcu. – Wtedy nikt nie zadaje niewygodnych pytań.

Byłoby mi trochę lżej – pomyślała, ale zaraz odrzuciła od siebie tę myśl. Nie zna tego… kogoś, nie wie czego od niej chce i po co w ogóle napisał. W dodatku sam nie chce niczego napisać, więc dlaczego ona miałaby opowiadać mu historię swojego życia? Nie, to nie wchodziło w grę.

Nie miała ochoty na dłuższą rozmowę, więc napisała krótkie przeprosiny i szybko wyłączyła laptopa. Chciała równie szybko zapomnieć o całej sytuacji i pomyślała, że najlepszym sposobem na to będą słodkie czekoladowe babeczki i nowa książka, która od dawna leżała na półce, czekając cierpliwie na swoją kolej.

Odstawiła laptopa na biurko a ona sama wzięła książkę, po czym zeszła na dół i podreptała prosto do kuchni, gdzie czekał na nią słodki deser. Kiedy znalazła się w pomieszczeniu przyjrzała się dokładnie lśniącym czarnym blatom i idealnie białym szafkom. Wszystko było dokładnie wysprzątane i tak samo puste jak reszta domu. Bez żadnych zbędnych ozdób. Nawet białe płytki podłogowe lśniły czystością, jednak bił od nich chłód, który dziewczyna czuła pod stopami.

               Wzdrygnęła się. Dołożyła na talerzyk jeszcze dwie babeczki, wyjęła z lodówki sok i w pośpiechu wyszła na taras, gdzie stał samotny leżak. Promienie słońca w jednej chwili ogrzały jej ciało, a ona sama ułożyła się wygodnie na poduszkach i zagłębiła się w lekturze, raz po raz zjadając przyniesione ze sobą słodkości.

----------------------------------------------------

Ok, jest pierwszy rozdział! Oczywiście nie obyło się bez małego spóźnienia, ale mam nadzieję, że mi to wybaczycie. Rozdział może trochę nudny, ale to dopiero początek i akcja dopiero się rozkręca, więc cierpliwości ;)

Dziękuję za komentarze pod ostatnim rozdziałem! Od razu lepiej mi się pisało :)

Nowość za dwa tygodnie (+1 dzień ewentualnego opóźnienia)

A teraz czas na mniej przyjemną część - egzaminy.

Do następnego razu! :*


P.S. Uwaga na daty!
W prologu jest grudzień 2015, a tu jest dopiero czerwiec 2015. To co się będzie działo w trakcie opowiadania - dzieje się PRZED tym co jest w prologu. Takie cofnięcie do przeszłości ;)